Caldaloba
Contacto:
caldaloba@caldaloba.es
Os muíños da parroquia
Segundo os veciños do pobo, o rego do Porto Vello contaba con 14 muiños e o rego de San Paio con 2, moitos deles desaparecidos na actualidade. Por orde, dende o nacemento no Reás, serían os seguintes: 1- Muiño de Salgado. 2- Muíño de Caldaloba. 3- Muiño de Tinxido. 4- Muíño da Folieira. 5- Muíño do Palomo. 6- Muíño de Rúa. 7- Muíño de Martiño. 8- Muíño da Culasa. 9- Muíño de Escoira. 10- Muíño da Porta de Xordo. 11- Muíño de Adrián. 12. Muíño da Quenlla. 13. Muíño do Castro. 14. Muíño de Santiago. No rego de San Paio, os dous muíños serían o Muíño Novo máis o Muíño da Estaca.San Martiño de Pino
Parroquia do Concello de Cospeito, comarca da Terra Chá, con aproximadamente 400 veciños e cunha extensión de 16 Km 2 . Divídese en 22 lugares ou aldeas segundo D. Amor Meilán, Manuel. 1928 “Geografía General del Reino de Galicia. Tomo IV, Provincia de Lugo”: Bouza, Broce, Caldaloba, Casiña, Castro, Co, Costa, Cuvelo, Currás, Fonte Salgueira, Fraga, Granda, Guldeiros, Xunto a Iglesia, Mato, Millerada, Monte, Outrocabo, Penalba, Porto, Quenlle e Sumeiro. Conta cunha Igrexa Parroquial ao patrón a San Martiño, e tres capelas principais adicadas a San Roque, As Dolores e a San Isidro, esta última comparte a festividade coas parroquias veciñas de Seixas e Villapene. O río Támoga atravesa a parroquia polo sur, do que cabe destacar a área recreativa de Porto máis a intensa actividade pesqueira deste coto, maioritariamente adicado á troita. Tamén cabe destacar a presenza do rego “O Reás”, que desemboca no río Támoga, do que o seu nacemento se sitúa no lugar do Mato.Caldaloba: a parroquia “San Martiño de Pino”
O castro de Teixeiro
Xacemento da idade de ferro:O Pazo de Caldaloba
Segundo a obra de Vázquez Seijas, D. Manuel, 1958 “Fortalezas de Lugo y Provincia”, o pazo debeu de ser construído en dúas épocas diferentes. Na parte máis antiga resalta o escudo coroada coa “M” dos Montenegro, e sobre ela, unha serpe, que segundo a lenda, foi a que deu morte D. Gabriel Antonio Montenegro (que figura como propietario do pazo no ano 1765). O vínculo da casa e coto de Caldaloba foi fundado con anterioridade, no ano 1621 por D. Rodrigo Díaz Sanjurjo y Montenegro, casado con Dª Isabel Ladrón de Guevara. Consta dunha capela de estilo barroco, fundada no ano 1685 por D. Rodrigo Montenegro e reformada por D. Gabriel Antonio Montenegro y Ron e a súa dona Dº Josefa de Rois y Luaces.
De esquerda a dereita:
Escudo da capela coas armas dos Montenegro e Luaces; escudo
coa “M” coroada dos Montenegro e a serpe.
[Vázquez Seijas, D. Manuel, 1958 “Fortalezas de Lugo y Provincia”]
Igrexa parroquial de San Martiño de Pino
A igrexa ten forma de cruz latina coa sacristía na cabeceira, campanario a dous vanos, muros de pedra e cemento, teito de madeira e tellado de lousa.
Igrexa de San Martiño de Pino
As capelas
Destacan as capelas de San Roque, San Isidro e a Virxe Das Dolores, esta última de titularidade privada. En ambas festéxanse os seus correspondentes patróns, e na de San Isidro e compartida coas parroquias veciñas de Seixas e Vilapene.
Capela de San Isidro
Capela de San Roque
Actualizado: abril 2023
A parroquia de S. Martiño de Pino no ano 1845, así a describe Pascual Madoz no seu “Diccionario geográfico-estadístico-
historico de España y sus posesiones de ultramar (1846-1850)”. Curiosidades como que o correo se recibía en “Puente
Quintela”, as produccións agrícolas e gandeiras da época, as industrias, as especies cinexéticas e os lugares/barrios
rexistrados.
Datos da parroquia de San Martiño de Pino do ano 1845
BUSCAR:
“…Sanctus Martinus de Pino cum Villa Johanne…”
En construción
En construción
Caldaloba
Contacto:
caldaloba@caldaloba.es
Caldaloba: a parroquia
“San Martiño de Pino”
San Martiño de Pino
Parroquia do Concello de Cospeito, comarca da Terra Chá, con aproximadamente 400 veciños e cunha extensión de 16 Km 2 . Divídese en 22 lugares ou aldeas segundo D. Amor Meilán, Manuel. 1928 “Geografía General del Reino de Galicia. Tomo IV, Provincia de Lugo”: Bouza, Broce, Caldaloba, Casiña, Castro, Co, Costa, Cuvelo, Currás, Fonte Salgueira, Fraga, Granda, Guldeiros, Xunto a Iglesia, Mato, Millerada, Monte, Outrocabo, Penalba, Porto, Quenlle e Sumeiro. Conta cunha Igrexa Parroquial ao patrón a San Martiño, e tres capelas principais adicadas a San Roque, As Dolores e a San Isidro, esta última comparte a festividade coas parroquias veciñas de Seixas e Villapene. O río Támoga atravesa a parroquia polo sur, do que cabe destacar a área recreativa de Porto máis a intensa actividade pesqueira deste coto, maioritariamente adicado á troita. Tamén cabe destacar a presenza do rego “O Reás”, que desemboca no río Támoga, do que o seu nacemento se sitúa no lugar do Mato.
Os muíños da
parroquia
Segundo os veciños do pobo, o rego do Porto Vello contaba con 14 muiños e o rego de San Paio con 2, moitos deles desaparecidos na actualidade. Por orde, dende o nacemento no Reás, serían os seguintes: 1- Muiño de Salgado. 2- Muíño de Caldaloba. 3- Muiño de Tinxido. 4- Muíño da Folieira. 5- Muíño do Palomo. 6- Muíño de Rúa. 7- Muíño de Martiño. 8- Muíño da Culasa. 9- Muíño de Escoira. 10- Muíño da Porta de Xordo. 11- Muíño de Adrián. 12. Muíño da Quenlla. 13. Muíño do Castro. 14. Muíño de Santiago. No rego de San Paio, os dous muíños serían o Muíño Novo máis o Muíño da Estaca.O castro de Teixeiro
Xacemento da idade de ferro:
O Pazo de Caldaloba
Segundo a obra de Vázquez Seijas, D. Manuel, 1958 “Fortalezas de Lugo y Provincia”, o pazo debeu de ser construído en dúas épocas diferentes. Na parte máis antiga resalta o escudo coroada coa “M” dos Montenegro, e sobre ela, unha serpe, que segundo a lenda, foi a que deu morte D. Gabriel Antonio Montenegro (que figura como propietario do pazo no ano 1765). O vínculo da casa e coto de Caldaloba foi fundado con anterioridade, no ano 1621 por D. Rodrigo Díaz Sanjurjo y Montenegro, casado con Dª Isabel Ladrón de Guevara. Consta dunha capela de estilo barroco, fundada no ano 1685 por D. Rodrigo Montenegro e reformada por D. Gabriel Antonio Montenegro y Ron e a súa dona Dº Josefa de Rois y Luaces.
De esquerda a dereita:
Escudo da capela coas armas dos Montenegro e Luaces; escudo
coa “M” coroada dos Montenegro e a serpe.
[Vázquez Seijas, D. Manuel, 1958 “Fortalezas de Lugo y Provincia”]
As capelas
Destacan as capelas de San Roque, San Isidro e a Virxe Das Dolores, esta última de titularidade privada. En ambas festéxanse os seus correspondentes patróns, e na de San Isidro e compartida coas parroquias veciñas de Seixas e Vilapene.
Capela de San Isidro
Capela de San Roque
Igrexa parroquial de San Martiño de Pino
A igrexa ten forma de cruz latina coa sacristía na cabeceira, campanario a dous vanos, muros de pedra e cemento, teito de madeira e tellado de lousa.
Igrexa de San Martiño de Pino
Actualizado: abril 2023
A parroquia de S. Martiño de Pino
no ano 1845, así a describe
Pascual Madoz no seu “Diccionario
geográfico-estadístico-historico
de España y sus posesiones de
ultramar (1846-1850)”.
Curiosidades como que o correo
se recibía en “Puente Quintela”,
as produccións agrícolas e
gandeiras da época, as industrias,
as especies cinexéticas e os
lugares, barrios rexistrados.
Datos da parroquia de San Martiño de Pino do ano 1845
BUSCAR:
“…Sanctus Martinus de Pino cum Villa Johanne…”
En construción
En construción
